در سال‌های اخیر، یک «روند ترکیب و تطبیق» در دایره بین‌المللی غذا رواج یافته است - آشپزی تلفیقی در حال تبدیل شدن به سبک مورد علاقه جدید علاقه‌مندان به غذا است. وقتی علاقه‌مندان به غذا از یک طعم واحد خسته می‌شوند، این نوع آشپزی خلاقانه که مرزهای جغرافیایی را می‌شکند و با مواد اولیه و تکنیک‌ها بازی می‌کند، همیشه شگفتی‌هایی را به همراه دارد. برخلاف غذاهای سنتی، آشپزی تلفیقی هیچ پیشینه تاریخی ندارد. در عوض، می‌تواند آزادانه طعم‌های فرهنگ‌های مختلف را به صورت تصادفی ترکیب کند و طعم‌های جدیدی را خلق کند که واقعاً شگفت‌انگیز هستند.
وقتی صحبت از «نیکی» می‌شود، بسیاری از متخصصان غذا سرشان را می‌خارانند: یکی در منتهی‌الیه شرقی آسیا و دیگری در ساحل غربی آمریکای جنوبی است که توسط کل اقیانوس آرام از هم جدا شده است. این دو چه جرقه‌ای می‌توانند ایجاد کنند؟ اما جالب اینجاست که پرو جامعه بزرگی از ژاپنی‌ها را دارد و فرهنگ غذایی آنها بی‌سروصدا ژن‌های ذائقه‌ای پرو را تغییر داده است.
این داستان بیش از صد سال پیش آغاز می‌شود. در پایان قرن نوزدهم، پرو که تازه استقلال یافته بود، به شدت به نیروی کار نیاز داشت، در حالی که ژاپن پس از دوره اصلاحات میجی نگران جمعیت زیاد و زمین کم بود. درست به همین ترتیب، تعداد زیادی از مهاجران ژاپنی از اقیانوس عبور کردند و به پرو آمدند. کلمه "نیکی" در ابتدا به این مهاجران ژاپنی اشاره داشت، همانطور که جالب است که رستوران‌های چینی در پرو همگی "چیفا" (مشتق از کلمه چینی "خوردن") نامیده می‌شوند.
پرو در اصل «بریتانیای کبیرِ خوش‌خوراک» بود - مردم بومی، استعمارگران اسپانیایی، بردگان آفریقایی، مهاجران چینی و ژاپنی، همگی «امضاهای طعم» خود را در اینجا به جا گذاشتند. مهاجران ژاپنی دریافتند که مواد اولیه‌ی شهرشان به سختی پیدا می‌شود، اما با مواد اولیه‌ی جدیدی مانند آووکادو، فلفل زرد و کینوا، دنیای جدیدی را به روی خود گشودند. خوشبختانه، غذاهای دریایی فراوان پرو حداقل می‌تواند معده‌های دلتنگ وطن آنها را تسکین دهد.
بنابراین، غذاهای «نیکی» مانند یک واکنش شیمیایی خوشمزه هستند: مهارت‌های آشپزی ژاپنی با مواد اولیه پرویی ترکیب می‌شوند و انواع جدیدی از غذاهای دریایی را به وجود می‌آورند. غذاهای دریایی اینجا هنوز هم شگفت‌انگیز هستند، اما با لیموترش‌های پرویی، ذرت‌های رنگارنگ و سیب‌زمینی‌هایی با رنگ‌های مختلف ترکیب می‌شوند... ظرافت غذاهای ژاپنی با جسارت آمریکای جنوبی ترکیب می‌شود، درست مانند یک تانگوی بی‌نظیر.
کلاسیک‌ترین غذای ترکیبی بدون شک «سویچه» (ماهی خوابانده شده در آبلیمو) است. عاشقان غذا در ژاپن مطمئناً وقتی برای اولین بار این غذا را ببینند، شگفت‌زده خواهند شد: چرا ساشیمی ترش است؟ آیا گوشت ماهی پخته به نظر می‌رسد؟ پیشینه آن مخلفات رنگارنگ در ته بشقاب چیست؟
جادوی این غذا در «شیر ببر» (Leche de tigre) نهفته است - سسی مخفی که با آبلیمو و فلفل زرد درست می‌شود. ترشی آن باعث می‌شود پروتئین ماهی «وانمود کند که کاملاً پخته شده است» و سپس پس از اینکه به آرامی توسط شعله لمس شد، عطر روغنی ماهی سالمون فوراً بیرون می‌زند. در نهایت، این غذا با ذرت کبابی، پیاز ترشی و پوره جلبک دریایی سرو می‌شود، درست مانند اینکه غذاهای ژاپنی را در لباس رقص لاتین بپوشانند. این غذا ضمن حفظ ماهیت ظریف خود، کمی جذابیت تند نیز به آن اضافه می‌کند.
اینجا، سوشی نقش یک متاکاژه را هم بازی می‌کند: برنج را می‌توان با کینوا یا پوره سیب‌زمینی جایگزین کرد و مواد داخل آن را با «جاسوس‌های آمریکای جنوبی» مانند انبه و آووکادو پنهان کرد. هنگام آغشته کردن سوشی به سس، مقداری سس مخصوص پرویی هم میل کنید. اصلاً مشکلی نیست، «مهاجران نسل دوم سوشی». حتی مرغ سوخاری نانبان در استان نیشیزاکی هم پس از استفاده از کینوا به جای پودر سوخاری، تردی‌اش به نسخه حرفه‌ای ارتقا یافته است!
بعضی‌ها این را «آشپزی خلاقانه ژاپنی» می‌نامند، در حالی که بعضی دیگر آن را «خائن به خوشمزه بودن» می‌نامند. اما در دل این بشقاب‌های غذاهای ترکیبی، داستان دوستی دو گروه قومی نهفته است که از اقیانوس عبور کرده‌اند. به نظر می‌رسد که «ازدواج‌های فرامرزی» در دنیای آشپزی گاهی اوقات می‌توانند ایده‌های درخشان‌تری نسبت به عاشقانه‌های فرهنگی ایجاد کنند. انسان‌ها در جستجوی خوشمزه بودن، واقعاً روحیه «خوشمزه‌ها مرز ندارند» را به اوج رسانده‌اند!
تماس
شرکت کشتی‌سازی پکن
واتس‌اپ: +86 136 8369 2063
وب سایت: https://www.yumartfood.com/
زمان ارسال: مه-08-2025